8Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡdzPFNZfJZC
“Ngumiti siya… pero hindi alam ni Mondie kung para ba sa kanya, o laban sa kanya.”
“Mas okay ka na yata ngayon,” sabi ni Chin habang inaayos ang collar ng polo ni Mondie. “Ang lakas-lakas mo na.”
“Siguro,” sagot ni Mondie. “Pero parang hindi pa rin buo. Parang ang daming kulang.”
Ngumiti si Chin. “Ayos lang ‘yon. Hindi naman kailangang buo agad… basta kasama mo ako.”
Tumango si Mondie.
Pero napansin niya—kahit may ngiti sa labi ni Chin, parang may lungkot sa mga mata nito. Hindi siya sigurado. Baka pagod lang. O baka… may tinatago ito.
Isang gabi, habang nakaupo si Chin sa gilid ng kama, nakatitig lang ito sa bitbit niyang polaroid photo nila ni Mondie—nakatawa sila pareho, nakayakap si Chin sa likod niya habang si Mondie ay nakapikit, parang komportableng-komportable sa mundo.
Nakita ni Mondie ang larawan, at tinanong, “Kailan 'yan?”
“Sa Ilocos,” sagot ni Chin. “Apat na taon na rin.”
Tahimik.
Walang naalala si Mondie, pero may masakit na kurot sa dibdib niya.
“At gusto mong… alalahanin ko lahat ng ‘yan?” tanong ni Mondie.
Hindi agad sumagot si Chin.
Pagkatapos ng ilang saglit: “Gusto kong… gusto mo lang ako.”
Kinabukasan, tahimik lang si Chin habang sinusubuan si Mondie ng lugaw. Hindi ito tumatawa gaya ng dati. Hindi na rin ito madaldal. Paulit-ulit lang ang mga tanong ni Mondie—“Okay ka lang?” “May problema ba?”—pero puro ngiti lang ang sagot.
Hindi totoo ang ngiting iyon.
Hindi na iyon ngiting kilala niya, kahit hindi pa niya ito lubos na maalala.
Ang ngiting ito, puno ng takot. Ng alinlangan. Ng... pagtitimpi.
Sa isang therapy session, habang pinapahinga si Mondie, tinanong siya ng doktor:
“Napapansin mo bang may nagbabago kay Ms. Chin?”
“Opo,” sagot niya. “Parang napapagod siya… pero ayaw aminin.”
“Baka po kailangan lang niya rin ng pahinga.”
Tumango lang si Mondie, pero sa loob-loob niya: Baka hindi lang pagod. Baka nasasaktan siya… dahil sa akin.
Pag-uwi nila ng araw na ‘yon, nagluto si Chin ng paborito ni Mondie—tortang talong na may giniling at keso sa ibabaw. Pero halos hindi nito tiningnan ang pagkain. Tahimik lang silang dalawa. Ramdam ni Mondie ang bigat sa paligid.
Hanggang sa hindi na siya nakatiis.
“Chin…”
Tumigil si Chin sa pagnguya. “Hmm?”
“Gusto mo ba talagang maalala kita?”
Hindi sumagot si Chin. Sa halip, tumayo ito, niligpit ang plato, at humarap sa bintana. Ilang saglit ng katahimikan ang lumipas bago ito nagsalita.
“Gusto kong… kung sakaling piliin mong huwag akong alalahanin, kaya kong tanggapin.”
Napakunot ang noo ni Mondie. “Ano’ng ibig mong sabihin?”
“Kung masaya ka, kahit wala ako sa alaala mo… ayos lang sa akin. Kasi baka ang sakit lang talaga ay… kung maalala mo ako, pero hindi mo na ako mahal.”
Bigla siyang nanlamig.
Gusto niya ng katotohanan. Pero hindi niya akalaing ganoon kasakit.
Nakangiti si Chin, pero ang boses nito, bahagya nang nanginginig.
“Chin…” hinawakan niya ang kamay nito. “Wala pa akong alaala. Pero araw-araw kang kasama, at araw-araw din akong nahuhulog ulit sa’yo. Hindi ba sapat ‘yon?”
Tumulo ang luha ni Chin. “Sapat. Pero… natatakot akong pag bumalik ang lahat, baka hindi mo na ako gustuhin. Baka maaalala mo ang mga away. Ang sakit. Ang dahilan kung bakit muntik mo akong iwan.”
“May ganoon ba?” bulong ni Mondie.
Tumango si Chin, pilit pa rin ang ngiti. “Pero hindi ko hinayaang mawala ka. Hanggang sa huli, pinili pa rin kitang alagaan. Kahit ngayon… kahit hindi mo na ako kilala.”
Tahimik si Mondie. Walang masabi. Wala siyang sandatang alaala para patahimikin ang mga takot ni Chin. Pero meron siyang nararamdaman. Hindi kailangan ng nakaraan para masabing totoo ang damdamin.
Tumayo siya, kahit hirap. Lumapit sa harap ni Chin, pinunasan ang luha nito.
“Wala pa akong naaalala. Pero sigurado ako sa isang bagay.”
“Ano ‘yon?” mahina ang tinig ni Chin.
“Na kahit ilang ulit pa akong mawalan ng alaala… pipiliin pa rin kita. Kasi kahit wala akong memorya, hindi nawawala yung nararamdaman ko kapag kasama kita.”
Niyakap siya ni Chin, mahigpit. Mas mahigpit kaysa dati. Parang ngayon lang siya huminga nang buo.
“Sorry kung minsan parang lumalayo ako… hindi ko lang alam kung saan ako lulugar.”
“Dito ka lang,” sagot ni Mondie, mahina. “Sa tabi ko. Kahit hindi ko pa matandaan lahat… ramdam ko. Mahalaga ka. May bahagi sa akin na nagsisigaw tuwing wala ka.”
Ngumiti si Chin, sa wakas, hindi na pilit. At sa gabing iyon, walang usapan tungkol sa alaala. Walang tanong tungkol sa bukas.
Sapat na ang yakap. Sapat na ang katahimikan.
Kahit masakit. Kahit may lungkot sa likod ng ngiti.
ns216.73.216.247da2
