Mondie gives her a choice: “Leave me. Or let’s start again with the truth.8Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡzOfkQC0QJh
Umaga. Maulap ang langit, tila alanganing uulan.
Nasa ilalim sila ng punong acacia—si Mondie, tahimik na nakaupo sa bangkong kahoy, habang si Chin ay nakatayo sa harap niya, hawak pa rin ang photo album na inabot sa kanya kahapon.
Walang ibang ingay kundi ang huni ng mga ibon at ang pagaspas ng hangin. Parang ang mundo'y sinadyang tumahimik para lang marinig nila ang isa’t isa, sa wakas.
Mondie ang unang nagsalita. Mababaw pero matatag ang boses.
“May tanong ako.”
Tumingin si Chin. Tahimik.
“Pwede mo pa ba akong piliin… kahit ngayon mo lang ulit ako nakilala, sa totoo kong anyo?”
Walang sagot. Pero hindi rin ito pagtanggi.
Huminga nang malalim si Mondie, saka tumayo.
“Ayoko nang magsinungaling. Ayoko na ring habulin ka habang pinipigilan mo sarili mong lumingon. Kaya ito lang ang kaya kong ibigay—ang katotohanan. At isang tanong.”
Humakbang siya palapit kay Chin. Hinawakan ang kamay nitong nanginginig.
“Iiwan mo ba ako, Chin? O sisimulan natin ulit, pero ngayon... wala nang sikreto?”
Parang biglang huminto ang oras. Dumagundong ang dibdib ni Chin, hindi dahil sa takot—kundi sa bigat ng pagpipilian.
Maaari siyang lumakad palayo ngayon. Kalimutan ang lahat. Ibalik ang pader. Iwasan ang sakit.
Pero pwede rin siyang manatili. Humakbang pabalik, kahit walang kasiguraduhan. Kahit kasama ang lahat ng bigat, lamat, at mga tanong.
Muling tumingin si Chin kay Mondie. Walang luha. Walang ngiti.
Pero may sagot.
“Hindi kita pipiliin muli… kasi hindi kita kailanman binitawan.”
Nanlaki ang mga mata ni Mondie. Hindi siya nakagalaw.
“Hindi ito simula,” bulong ni Chin. “Pagpapatuloy ito ng kwento natin—yung totoo. ‘Yung hindi na natin kailangang ikubli.”
Mahinang tumawa si Mondie, bahagyang nanginginig ang labi. “Paano kung masaktan ulit tayo?”
“Eh di masasaktan.” Hinaplos ni Chin ang pisngi niya. “Pero ngayon, alam ko na… na kahit ilang ulit tayong mawala, pipiliin pa rin kita. Kasi kahit ‘di mo na ako maalala noon—ako, naaalala pa rin kita. Palagi.”
Tumulo ang luha ni Mondie. Hindi ng panghihinayang, kundi ng pag-asa.
At sa gitna ng madilim na langit, may bahagyang liwanag. Hindi pa tapos ang ulan, pero handa na silang sumayaw sa gitna nito.
Kasama. Muli. Sa wakas.
ns216.73.216.247da2
