8Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡlcB1n8A31D
“Hindi kita maalala, pero gusto kitang alalahanin. Gusto kitang mahalin, kahit pa ulit mula sa simula.”
“Anong pakiramdam?” tanong ng physical therapist habang pinapadulas ang bola sa ilalim ng talampakan ni Mondie.
Napatingin si Mondie sa bintana. Doon sa labas, nakaupo si Chin, may hawak na libro, pero hindi nagbabasa. Pinagmamasdan siya.
“Parang may kulang,” sagot niya sa wakas. “Pero may bagay din na... parang sobra.”
“Anong ibig mong sabihin?”
“Parang may damdamin akong hindi ko matukoy kung kanino… tapos tuwing nandiyan siya, humihina lahat ng ingay sa ulo ko.”
Hindi niya maipaliwanag, pero simula nang muli siyang dalawin ni Chin, ang bawat araw ay may kakaibang lambing. Wala siyang maalala, pero may maramdaman siya. May bagay sa mga mata nito na parang tahanan. May bigat sa boses nito na para bang may dala-dalang kasaysayang siya lang ang may hawak.
At sa bawat kilos ni Chin—mula sa paghain ng prutas hanggang sa pagsimsim ng kape sa tabi niya—parang lahat ng ito… ay dati na nilang ginagawa.
“Pabango mo ba 'yan?” tanong niya minsan habang papasok si Chin sa kwarto.
Napahinto si Chin. “Ha? Oo, bakit?”
“Parang... kilala ko ‘yan.”
Ngumiti si Chin. “Dati mong sinasabi na yan ang amoy ng tagpo natin sa silid sa Baler.”
“Baler?”
Tumango si Chin. “Doon tayo unang nagplano ng buhay natin. Ikaw, gusto mo ng kubo. Ako, gusto ko lang makasama ka.”
Napahawak si Mondie sa ulo niya. “Parang… may dagundong sa dibdib ko.”
Minsan, habang inaabot ni Chin ang basang bimpo para punasan ang leeg ni Mondie, nadulas ang kamay nito sa pag-iwas ng biglang ubo niya. Tumama ang mga labi nila—isang iglap. Mabilis. Walang balak. Pero malalim.
Parang may sumabog na kidlat sa gitna ng katahimikan.
Pareho silang natigilan.
“Sorry,” bulong ni Chin, agad na lumayo.
Pero si Mondie—nanatili lang sa pagkakaupo. Dahan-dahang hinawakan ang labi niya.
Parang may naalalang hindi sa utak… kundi sa balat.
Kinagabihan, habang nakahiga, hindi siya makatulog. Paulit-ulit niyang naririnig sa ulo niya ang isang tawa—babaeng tawa—at sa panaginip, may imahe ng babae sa dilaw na damit na umiikot habang may hawak na banig.
“Chin…” nasambit niya sa gitna ng pag-idlip.
Kinabukasan, habang inaabot ni Chin ang tray ng almusal:
“Sino si Chin?” tanong ni Mondie.
Napahinto si Chin, natigilan. “Ha?”
“Binanggit ko raw kagabi. Narinig ko sa sarili ko.”
Tumitig si Chin sa kanya, at sa kabila ng pagkabigla, ngumiti ito. “Ako ‘yon.”
Tumango si Mondie. “Alam ko na.”
Unti-unti, may mga kilos siyang hindi niya napapansin na ginagawa niya lang kay Chin.
Pagpunas ng mumo sa pisngi nito gamit ang hinlalaki. Pag-abot ng tubig kahit hindi hinihingi. Paghawak sa balikat nito tuwing siya ay natitigilan sa alaala.
At ang mga ito, hindi niya ginagawa sa ibang tao. Hindi sa mga nurse. Hindi sa pamilya.
Kay Chin lang.
Isang araw, inabutan niya si Chin na tulog sa sofa ng hospital room. Malamig ang hangin, kaya’t dahan-dahan niyang kinuha ang kumot at ibinalot dito. Napatingin siya sa mukha nito.
Bilog ang mga mata, mapungay kahit nakapikit. Mabagal ang paghinga. Payapa.
Naalala niyang bigla siyang napangiti.
Bakit?
Hindi niya alam.
Pero naisip niyang, “Kung ito ang taong mahal ko dati… baka kaya ko ulit siya mahalin ngayon.”
Kinabukasan, habang nasa therapy siya, isang tanong ang binitiwan niya sa gitna ng katahimikan.
“Chin…”
“Hmm?”
“Gusto mo bang magsimula ulit?”
Nilingon siya ni Chin, hindi makapaniwala. “Anong ibig mong sabihin?”
“Hindi ko pa rin maalala lahat. Pero kapag kasama kita, parang ayokong matapos ang araw. Parang gusto kong... makilala ka ulit. Pero hindi bilang estranghero. Gusto kitang mahalin, kahit dahan-dahan. Kahit baligtad.”
Tumulo ang luha sa mata ni Chin.
“Kahit pa unti-unti, kahit baligtad, kahit masakit... gagawin ko. Kasi ikaw pa rin ‘yung huling taong minahal ko, at ikaw pa rin ‘yung una kong gustong mahalin ulit.”
Sa mga susunod na araw, nagsimula silang muli.
Coffee sa umaga.
Lakbay sa garden.
Tahimik na sabay na pagbabasa ng libro sa kwarto.
At sa bawat maliliit na hakbang, nararamdaman ni Mondie ang pagbabalik hindi ng alaala, kundi ng koneksyon. Hindi niya maalala ang eksaktong mga pangyayari, pero parang may replay sa puso niya ng mga damdaming dati na niyang nadama.
Sa bawat kindat ni Chin.
Sa bawat pagkagat nito sa labi habang nahihiya.
Sa bawat halakhak nito kapag nagkamali siya sa kwento.
Isang gabi, habang nakahiga siya, nakatitig sa kisame, mahina siyang bumulong.
“Chin…”
Narinig ni Chin mula sa upuang malapit sa kama.
“O?”
“Kung sakaling hindi na bumalik ang lahat ng alaala ko… pipiliin mo pa rin ba akong mahalin?”
Tumayo si Chin, lumapit, at marahang hinawakan ang kamay niya.
“Hindi ko mahal ang alaala mo. Mahal ko kung sino ka ngayon. At kung sino ka pa rin kahit nagbago ang panahon.”
ns216.73.216.247da2
