8Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡpwD2OJcWRU
8Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡMdqlMXRZGu
Chin stays — not because she forgot the pain, but because she chose to forgive and rebuild.
Ulan. Hindi na malakas, pero sapat para magdala ng lamig sa balat.
Nasa veranda sina Chin at Mondie, magkatabing nakaupo habang tanaw ang basa’t mapunong hardin. Walang payong, walang takot. Basta magkasama, sapat na.
Tahimik silang pareho. Pero ito ‘yung uri ng katahimikang hindi mabigat. Hindi mapait. Tahimik na may kasamang pahinga.
Hawak ni Chin ang photo album. Yung dati’y puno ng alaala — ngayon ay unti-unti na ulit niyang pinupuno, pero hindi na mag-isa. Si Mondie ang sumusulat sa likod ng bawat larawan. May petsa, may lugar, may damdamin.
“Ang galing ng pagkakakuha mo nito,” bulong ni Mondie, tinuturo ang isang candid shot nila sa beach noong nakaraang linggo. “Nakakatawa, parang kahapon lang tayo hindi nagkikibuan.”
Ngumiti si Chin, mahina pero totoo.
“Hindi ko kinalimutan lahat ng sakit, Mondie.” Tumingin siya sa kanya. “Pero mas pinili kong tandaan yung mga dahilan kung bakit kita minahal.”
Napayuko si Mondie. Parang hindi pa rin siya sanay sa kabaitan ni Chin, lalo na ngayon na wala nang pagtatago.
“Akala ko kasi dati, pag pinatawad mo ko, makakalimutan mo na rin lahat. Pero mali pala ‘ko.”
“Hindi mo kailangang linisin ang sugat para lang gumaling, Mondie.” Mahinang haplos ni Chin sa kamay niyang nanginginig. “Kailangan lang ng tapang para aminin na andun pa rin ‘yon — pero pipiliin mong gumising araw-araw para magmahal ulit.”
Sandaling katahimikan.
Hangin. Ulan. Hinga.
“Natakot ako noon, Chin,” bulong ni Mondie. “Kaya ko piniling kalimutan. Kasi hindi ko matanggap na ako yung dahilan kung bakit ka nawala sa sarili mo.”
“Hindi ikaw ang dahilan,” sagot ni Chin. “Yung mga tao sa paligid natin — yung takot, yung pride, yung kasinungalingan — ‘yun ang sumira sa atin.”
Tumingin si Mondie sa kanya. “Pero ngayong wala na sila sa pagitan natin…”
Hinawakan ni Chin ang pisngi niya.
“…ngayon, pwede na nating buuin ‘yung sa’tin. Hindi na natin kailangan ng perpektong simula. Basta may totoo.”
Tumango si Mondie. May luha sa gilid ng mata niya, pero hindi niya pinunasan. Pinabayaan lang — kasi alam niyang may mga luha talagang hindi dapat pigilan.
“Kaya mo pa ba?” tanong niya. “Kahit ganito? Kahit lamat-lamat na tayo?”
Ngumiti si Chin. Malinaw. Payapa.
“Ang mahal ko, hindi lang ‘yung dating ikaw. Ang mahal ko, ‘yung ikaw ngayon — na nasaktan, natuto, at piniling bumalik.”
Hinila siya ni Mondie sa yakap. Hindi mahigpit. Hindi desperado. Yakap na puno ng respeto, ng pasensya, ng pangako.
“Araw-araw akong pipiliing mahalin ka,” bulong ni Chin sa kanyang dibdib, “hindi dahil nakalimot ako… kundi dahil naalala ko kung paano natin nalampasan ang lahat.”
At doon, sa gitna ng ambon, sa ilalim ng maulap na langit, nagsimula ang bago nilang pag-ibig — hindi sa pagiging perpekto, kundi sa muling pagpili.
Pagkatapos ng bagyo. Pagkatapos ng luha.
Pagkatapos ng lahat… pinili pa rin nila ang isa’t isa.
ns216.73.216.247da2
