Mondie gifts Chin a photo album she once made for him — now blank pages, slowly filled by him
Tahimik ang gabi. Hindi tahimik na nakapapawi ng pagod, kundi tahimik na may kasamang pangamba. Sa isang maliit na café sa gilid ng Intramuros, nagtagpo muli ang dalawang pusong minsang winasak ng alaala: si Chin at si Mondie.
Tatlong araw na ang lumipas mula nang tuluyang malaman ni Chin ang katotohanan—na hindi nawala ang alaala ni Mondie. Na pinili lang nitong itago ang lahat, dahil sa takot… o pagmamahal.
Hindi niya alam kung alin sa dalawa ang mas masakit.
Nakaharap siya ngayon kay Mondie, parehong tahimik. Wala nang galit sa mga mata niya, pero wala ring tiyak na kapatawaran.
Hanggang sa ilabas ni Mondie ang isang kahon mula sa loob ng backpack. Maingat niyang inilapag ito sa mesa.
“Para sa’yo,” aniya.
Hindi agad gumalaw si Chin. Tinitigan lang ito, mistulang bomba na hindi niya alam kung dapat bang buksan o takbuhan.
“Wala akong karapatang humiling ng kahit ano sa’yo,” patuloy ni Mondie. “Pero… gusto kong ibalik ‘to. Sa paraang kaya ko.”
Dahan-dahan, binuksan ni Chin ang kahon.
Ang laman: isang lumang photo album.
Pamilyar.
Maliit, kulay navy blue, may naka-emboss na pangalan sa harap: “M + C: Our Little Universe.”
Nanlaki ang mga mata ni Chin. Hindi na siya kumibo.
“Ikaw ang gumawa niyan,” sabi ni Mondie. “Nung 3rd anniversary natin. Pinuno mo ng polaroids, ticket stubs, quotes, mga sulat mo sa likod ng litrato. Lahat ng alaala natin.”
Tumingin siya kay Chin, na ngayon ay tahimik pa rin.
“Nung naaksidente ako… tinago ‘yan ng nanay ko. Tinanggal ang mga laman. Sabi niya, hindi raw importante sa bagong simula ko.”
Pumiyok ang boses ni Mondie. “Pero ‘di ko matiis. Bawat blankong pahina, parang sigaw na nawawala ako.”
Bumuklat si Chin ng isang pahina.
Wala. Puti. Walang kahit anong bakas ng nakaraan.
“Simula nung narealize kong hindi ko talaga kayang kalimutan ka… sinimulan kong punuin ulit ‘to. Pero sa sarili kong paraan.”
Bumuklat siya ng isa pang pahina.
May isang polaroid: silang dalawa, sa loob ng ospital, habang natutulog si Chin sa tabi ng kama niya. Lumikha ng anino ng ngiti si Mondie habang pinagmamasdan ito. Sa likod ng litrato, may sulat-kamay:
“Day 4 – She stayed. Akala ko ‘di na niya ako babalikan. Pero bumalik siya. At hindi na ako ulit nakatulog ng maayos… dahil mahal ko pa rin siya.”
Sumunod na pahina: isang doodle ng kamay ni Chin na may hawak na kape. Sa ilalim, nakasulat:
“Day 10 – Her fingers still tremble when she’s nervous. Pero hindi na niya alam na napansin ko ‘yon dati pa.”
Nagsimulang manginig ang mga daliri ni Chin. Pilit niyang pinipigilang lumuha. Pero alam niyang hindi niya ito kayang itago nang matagal.
“Bakit mo ginagawa ‘to?” mahinang tanong niya.
Tumitig si Mondie sa kanya. Hindi siya ngumiti. Hindi rin siya nagmakaawa. Diretso lang, totoo lang.
“Kasi gusto kong balikan ang lahat ng ‘di ko kayang ipinaglaban noon. At gusto kong malaman mo na hindi ko kinalimutan — tinago ko lang dahil… akala ko, ‘yon ang mas mabuting gawin.”
“Mas mabuti para kanino?”
“Para sa’yo. Dahil akala ko, kung hindi mo na ako mahal, dapat hindi na rin ako umaasa.”
Humigpit ang hawak ni Chin sa album.
“Eh paano kung umaasa pa ako?”
Natigilan si Mondie.
“Paano kung pinipilit ko lang itapon lahat, pero sa bawat hakbang ko paalis, hinahanap pa rin kita?”
May luhang tumulo sa gilid ng mata ni Chin.
“Paano kung… kahit galit ako, mas galit ako sa sarili ko kasi gusto pa rin kitang yakapin?”
Tumayo si Mondie. Lumapit sa kanya. Dahan-dahan niyang iniabot ang huling pahina ng album.
May isa pang litrato. Kamakailan lang. Sa parke. Si Chin, nakatalikod, nakatingin sa langit. Kinunan ito ni Mondie nang hindi niya alam.
Sa ilalim, ang sulat:
“Day 28 – The sky was calm, but she looked like a storm I’d gladly drown in again.”
Hindi na napigilan ni Chin ang pag-iyak. Ibinaba niya ang album, tumayo at yumakap kay Mondie.
Hindi ito yakap ng kapatawaran.
Hindi rin ito yakap ng kumpirmasyon.
Pero ito’y yakap ng isang taong hindi pa handang bumitaw. Kahit ilang beses nang nasaktan.
“Wala akong pangakong magiging madali,” bulong ni Chin. “Pero kung kaya mong punuin ang mga pahinang ‘yan… siguro, kaya ko ring paghilumin ang mga sugat.”
“Kasama mo ako,” bulong ni Mondie.
Sa gabing iyon, walang halik na naganap. Walang “I love you” na nasambit. Pero sa isang photo album na muling nabuhay, isang panibagong kwento ang tahimik na nagsimula.
Isang kwentong hindi batay sa nakaraan — kundi sa mga alaalang babalikan, isusulat, at uukitin… magkasama.
8Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡHxUF3ktenF
