8Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ0jzbkDnZWb
“Hindi mo na ako maalala. Pero bakit tuwing nandito ako… parang alam ng katawan mong dati mo na akong minahal?”
“Ma’am, visitor’s time is over na po.”
Tumango si Chin at ngumiti nang mahina sa nurse. “Sandali na lang po.”
Nilingon niya si Mondie, na noo’y nakaupo sa gilid ng kama, may hawak na baso ng tubig. Tahimik lang ito, pero muling nakatitig sa kanya—gaya ng una nilang pagkikita matapos ang aksidente. Walang bahid ng pagkakakilala, pero may isang uri ng pagtingin na hindi niya maipaliwanag.
Parang sinisilip ng mga mata nito ang isang bagay sa likod ng ulap.
“Hindi mo talaga ako naaalala?” tanong niya, halos pabulong.
Umiling si Mondie. “Sorry.”
“Wala kahit konti?” Kinagat niya ang labi niya, pinigilang manginig ang boses.
Napayuko si Mondie. “Minsan sa panaginip ko… may babae akong hinahabol. Pero paglalapit ko na, naglalaho siya.”
Tumango si Chin. “Ako ‘yon.”
Natigilan si Mondie. “Bakit mo nasabing ikaw?”
Huminga siya nang malalim. “Kasi ilang ulit mo rin akong hinabol dati. Tapos nung nakuha mo na ako, iniwan mo rin.”
Tahimik ang silid. Mahina ang tunog ng bentilador. Sa labas, may mga yabag, may tunog ng gulong ng wheelchair. Pero sa loob ng kwartong iyon, para bang nakatigil ang mundo.
“Hindi ko sinasadya,” mahinang sabi ni Mondie.
“Alin doon?” tanong ni Chin, mapait ang ngiti. “Yung iniwan mo ako, o yung nakakalimutan mo na ako ngayon?”
Hindi sumagot si Mondie.
Lumapit si Chin, dahan-dahang naupo sa silya malapit sa kama. Pinagmasdan niya ang mukha nito—ang ilong na dati niyang hinahalikan sa gitna ng inis, ang labi na minsang nangakong “kailanman.”
Ngayon, estranghero ang kaharap niya.
Pero ang puso niya? Kilalang-kilala pa rin ito.
“Ilang beses ko nang sinabi sa sarili ko na tama na. Na dapat, ‘wag na akong babalik. Na ‘wag ko nang habulin ang isang taong di na nga ako maalala.”
“Pero bumalik ka pa rin,” mahina ngunit malinaw na sabi ni Mondie.
“Bumalik ako kasi... kahit hindi mo na ako kilala, ang daming alaala dito.” Tinuro niya ang puso niya.
“Gusto mo bang bumalik ako sa dati?”
Natahimik si Chin. “Hindi ko alam. Hindi ko na hinihiling na mahalin mo ulit ako, Mondie. Pero sana... kahit saglit, kilalanin mo man lang kung gaano kita minahal.”
May ilang segundo ng katahimikan.
Tapos, nagsalita si Mondie. “May iniwan kang panyo noong unang dalaw mo. Nasa ilalim ng unan ko.”
“Bakit mo tinago?”
“Hindi ko rin alam. Pero tuwing nahahawakan ko... parang humihina yung kaba ko.”
Ngumiti si Chin—ngiting may luha.
“Baka nga mahal mo pa rin ako kahit wala ka nang maalala.”
Tumingin si Mondie sa kanya, matagal. Malalim. Tila may tinatangkang buuin sa loob ng isip.
Tapos ay bumulong siya:
“Chin... may isa akong tanong.”
“Ano ‘yon?”
“Dati ba… sinasayaw kita kapag malamig ang gabi?”
Napatigil si Chin. Napasinghap.
“Oo,” bulong niya. “Kahit walang tugtog. Kapag namimilipit ako sa pagod, sayaw lang ang gamot mo.”
Napangiti si Mondie—unti-unti. Pero parang may takot. Parang isang batang nahuli sa pagbukas ng lumang kahon.
“Bakit ko naisip ‘yon? Hindi ko naman alam ‘yon… hindi ko dapat maalala ‘yon.”
Tumayo si Chin, nanginginig ang mga tuhod. “Kasi hindi lahat ng alaala nasa isip. Yung iba, nakaukit sa buto. Sa laman. Sa puso.”
Lumapit si Mondie sa kanya.
“Pwede ba kitang isayaw ulit?”
Napatulo ang luha ni Chin. Tumango siya. “Pero ngayon… ako na ang aakay sa’yo.”
Dahan-dahan, sa gitna ng katahimikan ng ospital, yumakap si Chin kay Mondie. Nagsimulang gumalaw ang kanilang mga paa sa iisang himig na sila lang ang nakakarinig. Walang musika, pero may alingawngaw ng dating pag-ibig sa bawat ikot.
At kahit na hindi pa buo ang alaala ni Mondie…
Ang hawak niya kay Chin, mahigpit. Kilala.
At si Chin—kahit nasasaktan pa rin—ay muling nakaramdam ng init mula sa isang bisig na dati’y kanya.
ns216.73.216.247da2
