8Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ9ZCY3fqa7q
“Kung di mo na ako kilala… bakit ang puso mo, parang alam pa rin kung sino ako?”
Tahimik ang buong pasilyo ng ospital. Puti. Malinis. Malamig.
Pero sa bawat hakbang ni Chin, para siyang nilulunod ng mga alaalang pilit niyang kinalimutan.
Apat na buwan mula nang maghiwalay silang duguan. Dalawang buwan mula nang malaman niyang nabuhay si Mondie. Isang linggo mula nang matanggap niya ang email na iyon—larawan ng isang lalaking hindi na niya sigurado kung siya pa nga ba.
At ngayon, heto siya. Nakatayo sa harap ng silid 213.
Huminga siya nang malalim.
Kumatok. Mahina lang.
Isang tinig mula sa loob. “Pasok po.”
Pagbukas niya ng pinto, una niyang nakita ay ang araw na tumatama sa gilid ng kama. Ang pangalawa ay ang lalaki—nakaupo, maayos ang ayos ng buhok, may hawak na sketchpad.
At pangatlo: ang hoodie na siya mismo ang may-ari. Nasa kandungan ni Mondie. Inaalalayan ng mga daliri niya, na tila pinag-iingatan kahit hindi naman niya maalala kung kanino iyon.
Nag-angat ito ng tingin.
Sandaling katahimikan.
Parang walang gumagalaw.
“Hi,” ani Chin. Mahina. Pigil.
Tumitig si Mondie. Seryoso. Blangko.
“…Ikaw si Chin?” tanong niya, halos pabulong.
Tumango siya.
“Umupo ka.”
Hindi alam ni Chin kung anong mas masakit—na makitang buhay ito, o makitang wala nang kilig sa mga mata nito habang tinititigan siya. Parang estrangherong nakaharap sa kanya.
“Pasensya na kung ginambala kita,” aniya.
Umiling si Mondie. “Hindi. Gusto ko sanang makilala ka.”
Tahimik.
“Alam mo ba kung sino ako sa’yo?” tanong ni Chin, marahang pinipisil ang palad niya para di sumabog ang emosyon.
Umiling si Mondie.
“Wala akong maalala. Pero sa panaginip ko… umiiyak ka. Palagi kang paalis.”
Kinagat ni Chin ang labi niya. “Ganon talaga ako—umaalis kapag masyado na akong nasasaktan.”
Nagtagpo ang mga mata nila.
Tahimik ulit.
“Bakit ako umalis?” tanong ni Mondie. “Ginawan ba kita ng masama?”
Napailing si Chin. “Hindi. Pero pinabayaan mo.”
“Sorry,” bulong ni Mondie.
“Wala kang dapat ikasorry,” sagot ni Chin. “Wala ka naman daw maalala.”
“Totoo,” tango ni Mondie. “Pero kahit wala akong maalala, may… may kakaiba sa’yo. Parang… nakakapanatag.”
Napangiti si Chin—mapait.
“Baka dahil mahal mo ako noon.”
“Minahal kita?”
“Oo.”
“Minahal mo rin ba ako?”
Hindi siya agad sumagot. Nanginginig ang bibig niya.
“Wala na rin akong maalala,” bulong niya.
Pero ang totoo, tandang-tanda niya pa ang lahat. Ang halik sa ilalim ng ulan. Ang pangakong “kahit ano mang mangyari.” Ang tadyak ng ina nito. Ang malaglag na sanggol.
Lahat. Lahat tandang-tanda niya.
“Gusto mo pa ba akong makilala?” tanong ni Chin, pilit pinapatag ang boses.
“Hindi ko alam,” sagot ni Mondie. “Pero gusto ko malaman kung anong meron noon. Kung bakit ako laging nagigising sa umaga na parang may kulang.”
Naglakad siya papalapit. Tinignan ang sketchpad sa kandungan nito.
Isang mukha—mukha ni Chin. Di eksakto, pero sapat na para makilala niya ang sarili.
“Ginuhit mo ako?” tanong niya.
“Hindi ko alam kung bakit,” sabi ni Mondie. “Pero paulit-ulit kong sinusubukang isalarawan yung babae sa panaginip ko. Tapos nung nakita ko ang litrato mo, may kung anong gumaan sa dibdib ko.”
Pumikit si Chin. Lumunok. “Ginuguhit mo ako, kahit wala ka nang maalala.”
Biglang tumahimik ulit ang paligid.
Hanggang sa nagsalita si Mondie.
“Chin…”
“Hmm?”
“May tanong ako, pero ayoko masaktan ka.”
“Okay lang. Mas nasaktan na ako dati.”
Tumingin ito sa kanya. Diretso. Mahinahon.
“May anak ba tayo?”
Parang hinampas ng malamig na tubig si Chin.
Napaatras siya. Nanginig ang mga kamay niya. Pero ngumiti siya—isang ngiting walang ligaya.
“Meron. Dati.”
Tumango si Mondie. Tahimik. Tila may nabubuong kulang sa puso niya. Parang may butas na gustong punan.
“At anong nangyari sa kanya?”
Lumuluha na si Chin, pero pinunasan niya agad.
“Nagpaalam siya… nang kasabay ng pagkabigo ko sa’yo.”
Matagal silang walang imik. Parehong pilit na kinikilala ang hindi na maibabalik.
Pagkaraan ng ilang minuto, tumayo si Chin.
“Aalis na ako.”
“Pwede ba kitang makita ulit?” tanong ni Mondie, sabay hawak sa laylayan ng blouse niya.
Tumingin siya rito. May kirot. May bahagyang pag-asa.
“Hindi ko alam,” sagot niya. “Pero kung bumalik ang alaala mo… baka doon mo malaman kung gusto mo pa talaga ako.”
Sa labas ng ospital, huminga nang malalim si Chin.
Masakit pa rin. Pero mas buo na siya ngayon.
At kahit hindi na siya maalala, alam niyang hindi mawawala ang mga iniwan nilang bakas sa puso ng isa’t isa.
Sa loob ng silid, hawak pa rin ni Mondie ang sketchpad.
At sa unang pagkakataon, may patak ng luha na tumulo sa pisngi niya—hindi niya alam kung bakit.
Pero ang puso… parang kilala pa rin ang sa kanya.
ns216.73.216.247da2
