8Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡVTKKYezMBr
8Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡS02ZYJvrM5
Sa tuktok ng pagmamahal, lahat ay parang sining — masigla, buhay na buhay, at punong-puno ng kulay.
"Alam mo, minsan naiisip ko, paano kung hindi kita nakilala?" bulong ni Mondie habang magkayakap sila sa ilalim ng bituin, sa likod ng lumang pick-up truck niya na ngayo’y mistulang sariling paraiso nila.
Nakangiti si Chin, ang pisngi ay nakaunan sa kanyang dibdib. “Eh 'di siguro... boring ka pa rin. Laging may sinusunod na rules, takot sa nanay, takot sa mundo.”
Natawa si Mondie. “Totoo. Pero nung dumating ka, parang biglang may kulay lahat.”
Nasa kalagitnaan sila ng isa sa mga secret getaways nila. Wala ni isang nakakaalam — hindi ang pamilya nila, hindi ang mga kaibigan. Sa mata ng mundo, isang simpleng anak ng isang prominenteng pamilya si Mondie, at si Chin, isang mapagpakumbabang babae mula sa kabilang baryo, walang karapatang makasama sa mundo ng kagaya niya.
Pero sa mga lihim nilang tagpo, sa mga gabing tahimik na tanging tibok ng puso ang maririnig, sila ay sila — walang hadlang, walang iniintinding pangalan o expectations.
Nasa Batangas sila ngayon, sa isang maliit na beachfront property na minsan nang tinayuan ng luma nilang alaala. Maraming beses na silang tumakas dito, dala lang ang ilang canned goods, dalawang unan, at isang gitara.
"Chin," tawag ni Mondie habang inaayos ang hibla ng buhok niya. "Naalala mo 'yung unang beses kong sinabi sa'yo na mahal kita?"
Ngumiti si Chin. “Oo. Sa likod ng simbahan. Umuulan pa nun.”
“Pinag-isipan ko 'yun ng tatlong linggo,” sabay tawa niya. “Takot ako noon na baka sabihin mong minamadali kita.”
"Pero sabi ko, mahal din kita," mahinang tugon ni Chin. "At wala akong gustong baguhin doon."
Minsan, nagtataka si Chin kung hanggang kailan sila pwedeng maging ganito — laging tago, laging may panganib ng pagkakatuklas. Pero sa tuwing magkasama sila, nawawala lahat ng alinlangan. Tila ba walang bukas, walang kahapon — kundi sila lang, sa kasalukuyan.
“Gusto ko lang malaman mo, Chin,” bulong ni Mondie habang pinipisil ang kamay niya, “na kahit anong mangyari, ikaw lang ang pipiliin ko. Kahit ilang ulit pa akong ipanganak.”
Hindi man niya sinasabi, alam ni Chin kung gaano kahirap ang pinagdaraanan ni Mondie. Anak siya ng mayamang negosyante, isang Sonajo — at siya? Isa lamang Castro, ang anak ng isang dating kabit at kapatid ng isang babaeng naglayas para makaiwas sa kahihiyan.
Pero hindi ito kailanman naging hadlang kay Mondie. Sa halip, tila mas lalo pa siyang naakit sa lahat ng kasimplehan ni Chin — sa paraan ng pagtawa niya, sa pananahimik kapag galit, sa pananampalataya niya kahit wasak na wasak ang buhay.
“Bakit mo nga ba ako mahal?” tanong ni Chin minsan, habang pinagmamasdan siyang mag-ayos ng hammock sa pagitan ng dalawang puno ng niyog.
“Dahil ikaw lang ang tumingin sa’kin bilang tao, hindi bilang Sonajo.”
Sa mga sandaling 'yon, naramdaman ni Chin na totoo nga ang pag-ibig — hindi dahil sa magarbong regalo o grand gestures, kundi sa mga pagkakataong pinipili nila ang isa’t isa kahit hindi madali.
Napapikit si Chin habang naririnig ang alon, ang malamig na simoy ng hangin, at ang mahinang tugtugin mula sa gitara ni Mondie.
"Kakanta ako, ha," sabi niya.
"Huwag na, please lang," biro ni Mondie, sabay tawa. "Para kang sirena na lasing."
"Nakakainis ka," sabay bato niya ng maliit na buhangin.
Ngunit bago pa man siya makapagsalita ulit, niyakap na siya ni Mondie mula sa likod. Mainit, mahigpit, puno ng pananabik at pangakong walang iwanan.
"Chin, pangarap ko makasama ka habang buhay."
"Eh 'di gising ka na," bulong niya. "Dahil hindi ako pangarap. Totoo ako."
At sa gabing 'yon, sa ilalim ng langit na puno ng bituin at hangaring lihim, hinalikan siya ni Mondie nang buong buo — hindi lang sa labi, kundi pati sa kaluluwa.
Wala silang alam na sa mga darating na araw, ang lahat ng makulay na alaala ay gugupuin ng isang aksidenteng magpapabura sa lahat.
Ngunit sa ngayon, sa sandaling ito, mahal nila ang isa’t isa — totoo, buo, at buhay na buhay.
ns216.73.216.247da2
