Kabanata 34: Ang Pagkawala at Pagkakapit
Hindi na lingid sa kanilang mga mata ang saya sa kanilang pagsasama. Unti-unti nang bumubuo si Ysay at Ramil ng bagong buhay kasama ang tatlo nilang anak. Pero isang umagang malamlam ang sumubok sa tibay ng kanilang samahan—isang sakit na hindi nila inaasahan, isang luhang hindi nila alam kung kailan matutuyo.
Pitong buwan nang dinadala ni Ysay ang sanggol sa kanyang sinapupunan nang bigla na lamang siyang dumanas ng matinding pananakit. Mabilis siyang isinugod ni Ramil sa ospital, hawak ang nanginginig na kamay ng asawa habang panay ang dasal.
“Laban, mahal… para sa baby natin,” paulit-ulit niyang bulong habang pinapahid ang pawis sa noo ni Ysay.
Ngunit ilang sandali lang, isang malamig na pahayag ang lumipad mula sa bibig ng doktor. “I’m sorry… we tried everything, but we lost the baby.”
Natahimik ang buong mundo ni Ysay. Wala siyang nais gawin kundi ang manahimik, hawakan ang tiyan niya, at umiyak sa katahimikan ng kanyang puso. Si Ramil, bagamat winasak ng balita, ay pinilit maging matatag. Niyakap niya si Ysay ng mahigpit, hinayaang sumigaw ito sa sakit, at sinabayan ng mga luha niyang pilit niyang itinatago.
Hindi madali ang mga sumunod na araw. Walang musika, walang salita, walang kulay sa paligid. Pero kahit pasan nila ang sakit, pinili nilang bumangon—hindi para sa sarili kundi para sa tatlong batang umaasa sa kanila.
“Hindi na natin siya makakasama, mahal… pero hindi ibig sabihin niyan ay titigil na tayong magmahal,” bulong ni Ramil habang pinupunasan ang luha ni Ysay isang gabi habang magkatabi silang nakahiga, tahimik lang na magkahawak ang kamay.
Nagkaroon ng katahimikan sa pagitan nila, pero sa ilalim ng katahimikang iyon ay may unti-unting muling pagtibok ng pag-asa. Hindi sila bumitiw. Pinili nilang kumapit—sa isa’t isa, sa mga anak nila, at sa paniniwalang may bagong bukas pa ring darating.
ns216.73.216.169da2
