Kabanata 1 : Tahimik na Tinig
Maaga pa lang, gising na si Ramil. Habang ang karamihan sa kanyang mga kapatid ay nakabaluktot pa sa banig, mahimbing na natutulog, siya'y tahimik nang gumagalaw sa maliit nilang kusina sa Pasay. Wala pang araw pero naroon na siya—nagsasaing, naghuhugas ng pinagkainan kagabi, at naglalagay ng mainit na tubig sa termos.
"Inay, ako na po diyan," bulong niya kay Aling Ana, ang kanyang ina, na halatang puyat pa at may bakas ng pagod sa mga mata.
"'Nak, magpahinga ka naman minsan. Wala ka nang ibang ginawa kundi magtrabaho," sagot ni Inay Ana habang nakaupo sa sira-sirang monoblock chair, hawak ang maliit na baso ng kape.
Ngumiti lang si Ramil. Sanay na siya. Hindi para sa kanya ang reklamo. Panganay siya sa sampung magkakapatid, at kung hindi siya kikilos, sino pa?
Tumigil siya sa pag-aaral matapos ang ikalawang taon sa kolehiyo—isang bagay na hindi niya ipinagmamalaki, pero kailangan. Ang ama niyang si Mang Emilio, dating karpintero, ay hirap na sa katawan. Minsang nadulas sa isang proyekto, bumaluktot ang likod at mula noon, hindi na makabalik sa trabaho.
Kaya si Ramil, sa edad na dalawampu't isa, ay tumanggap ng trabaho bilang messenger sa isang music firm sa Makati. Hindi kalakihan ang sahod, pero sapat para mairaos ang pang-araw-araw, mapang-tuition ang dalawa niyang kapatid na nasa high school, at makabili ng bigas tuwing Sabado.
Pero hindi lang 'yon. Siya rin ang taga-baon. Araw-araw, bago siya umalis, isa-isang nilalagyan niya ng biskwit, juice, o kahit ilang pisong pamasahe ang bag ng mga kapatid. Kapag may sobra sa sweldo, siya pa mismo ang bumibili ng papel, lapis, o project board na kailangan kinabukasan.
"Kuya, wala na 'kong ballpen..."17Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡp187W2C5ww
"Kuya, kailangan ko daw ng bagong PE uniform."17Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡmBfUEWSc3s
"Kuya, may project kami... kailangan ko ng colored paper."
Walang palya, siya ang takbuhan. At kahit masikip na ang budget, hindi niya kayang tumanggi. Minsan, kahit siya ang walang baon, basta makumpleto lang ang kanila.
Sa opisina, kahit pa messenger lang siya, kilala siya sa pagiging maasikaso at hindi mareklamo. Gagawin ang lahat ng utos nang hindi nagrereklamo.
"Boss, minsan kumain naman tayo sa labas," biro ng katrabaho niyang si Jerry habang nilalantakan ang kanin at ulam.
"Okay lang, pre. Busog na ako sa kape ni Inay," sagot ni Ramil sabay tawa, kahit ang totoo, sumasakit na ang tiyan niya sa gutom.
Ngunit sa kabila ng hirap, may tinig siyang binabantayan. Tahimik lang, pero malinaw. May musikang bumubulong sa loob niya, isang pangarap na minsan niyang hinaplos—ang maging songwriter.
Sa bawat paghatid ng sulat, sa bawat pagtawid sa EDSA, sa bawat basang sapatos tuwing umuulan, isinusulat niya sa isip ang mga liriko ng buhay—kung paano tumahimik ang mundo sa gitna ng ingay, kung paanong may musika sa sakripisyo.
Pag-uwi sa bahay, kahit pagod na, madalas may nakasandig sa kanya.
"Kuya, pakigupit ng buhok ko, may pictorial kami."17Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ7OaPhmJn8W
"Kuya, pakitimpla ako ng gatas?"17Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡUSSPXOco6O
"Kuya, puwede ba akong sumama sa 'yo bukas sa Makati?"
At kahit hindi na siya halos makatayo, lalambing lang siya ng ngiti. Wala nang hihigit pa sa saya ng nakikita niyang umaayos ang lagay ng mga kapatid.
At gabi-gabi, habang lahat ay tulog, tahimik niyang binubuksan ang luma niyang notbuk. Doon, sinusulat niya ang mga kanta na hango sa lahat ng pagod, ng sakripisyo, at ng mga pangarap na hindi pa niya hawak.
"Sandali lang. Hintayin mo ako. Hindi pa tapos ang awitin ko," bulong niya sa sarili.
At sa tahimik na kwarto, sa gitna ng madilim na gabi, ang mga letra't himig ng isang ordinaryong panganay ay tahimik na nabubuo.
17Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡyjwgINswaA
17Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡkVPMsFnwKZ
