Kabanata 2 : Harana sa Ilalim ng Ilaw ng Poste
Hindi lang dahil mahusay siyang magtrabaho kaya't nakilala si Ramil sa kanilang barangay. Likas din kasi siyang may tinig. Hindi 'yung birit na pang-TV show, kundi 'yung makaluma—malambing, matapat, tagos sa puso. Kaya tuwing may kasalan, binyagan, o piyesta, siya ang laging naaalala ng mga tambay.
"Si Ramil na lang ulit! 'Yung kanta niya na may 'bote ng beer', astig 'yun!"
Minsan nga, kahit hindi siya kilala ng celebrant, basta may makadinig sa kanya, hinihila siya sa entablado. Ayaw man niya, napipilitan din. Doon siya unang napansin ni Cristina, o mas kilala sa palayaw na Tentay—bokalista ng lokal na bandang Amplitud Noise na madalas mag-guest sa mga fiesta circuit.
Hindi siya 'yung tipikal na dalagang kinagigiliwan ng ina, pero malakas ang dating: maiksi ang buhok, mapula ang labi, at may tinig na parang kalabit ng gitara sa balat—magaspang pero nakakaaliw.
Noong gabing iyon sa fiesta ng San Isidro, tinawag si Ramil ng punong barangay para umawit habang naghahanda pa ang banda. Suot niya ang kanyang manipis na polo na may tupi pa ng sampayan. Hawak ang mikropono, tumingin siya saglit sa ilaw ng poste bago nagsimula.
"May bote pa sa mesa, di mo na mababawi 'to..."
Tahimik ang crowd. Wala kasing background music. Raw at buo ang boses niya. Nang matapos, nagsigawan ang mga tambay sa harap. Tumango lang si Ramil at ibinalik ang mic, lalakad na sana siya pauwi.
"Hoy, kuya... seryoso ka sa kanta mo? Parang iniwan ka talaga no'n?"
Napalingon si Ramil. Doon niya unang nakita nang malapitan si Tentay—nakaupo sa monoblock, ngumunguya ng bubble gum, nakataas ang kilay.
"Wala namang may gustong maiwan, di ba?" sagot niya, diretso lang, hindi pikon.
Tumawa si Tentay. "Hmm. May tama rin sa sagot. Pero kulang sa asim."
"Hindi ako sumasali sa pa-cute contest," balik niya.
"Eh di sana hindi ka na lang kumanta. Madami nang nagpepeke ng lungkot, ikaw pa."
Hindi nagtagal, siya na rin ang unang umalis. Pero lingon siya nang lingon. Hindi niya alam kung nainsulto siya o natuwa. At si Tentay? Tumatawa lang habang pinupunasan ang mic bago siya ang susunod na aawit.
Simula noon, nagkita na sila sa dalawa pang okasyon. Iba't ibang barangay, iisang pattern. Siya, kakanta muna. Siya ang intro boy. Si Tentay, palaging huling performer ng banda. At palagi siyang binabara:
"Kuya Messenger! Kumanta ka na naman ng heartbreak song! Wala bang masaya?"
"Yun lang ang alam kong totoo."
"O baka wala ka lang jowa?"
Hindi niya sinasagot minsan. Pero sa likod ng mga tukso ni Tentay, may kakaibang tunog sa tenga niya—parang bassline na hindi mo alam kung kailan darating ang bagsak.
Hanggang isang gabi, matapos ang tugtugan, nagkayayaang uminom ang banda. Wala sa plano ni Ramil na sumama, pero si Tentay ang kumalabit sa kanya.
"Isa lang. Para hindi ka naman mukhang ampon sa lungkot."
"Sagot mo?"
"Kung may balls ka, oo."
Hindi niya alam kung alak ba o antok, pero nakatabi na siya kay Tentay sa bangkito. Ang mga ka-banda nito, nagsimula nang magkantahan ng kung anu-anong bersyon ng "Anak" at "Halik". Si Tentay? Umupo ng patagilid, tinapik siya sa balikat.
"Alam mo, Ramil, ang lungkot mo, hindi bagay sa 'yo. Pero bagay ka sa kanta."
Hindi siya sumagot. Sa halip, tiningnan niya ang mikropono na iniwan sa gilid ng stage. Walang sound system, walang tao. Tahimik na lang ang plaza.
"Kung kanta lang ako, 'di mo ba ako isusulat?" tanong ni Tentay, kunwaring lasing, pero diretsong nakatingin sa kanya.
"Depende," sagot niya. "May kwento ka ba?"
"Wala. Pero gusto ko ng simula."
At doon nagsimula ang kanilang istorya—hindi sa paghawak ng kamay, hindi sa bulong ng matamis na 'hi' o 'ingat ka'—kundi sa tuksuhan, sa salitang may biro pero may bigat, sa katahimikang mas maingay kaysa kanta.
16Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡtb1UkFxJZz
