(POV ni IO)
Hindi ko alam kung kailan nagsimulang tumibok nang iba ang puso ko para kay Rax.
Maybe it was that day she dropped her pen and looked up at me with a sheepish smile. O baka nung una siyang umiyak habang tinatapos ang report natin sa deadline. O baka nung una siyang tumawa sa joke ko na sobrang corny pero sinabi niyang “ang bobo mo” tapos siniko ako ng mahina.
Basta ang alam ko—nahulog ako.
Tahimik lang. Walang fireworks. Walang dramatic music. Pero bawat araw na kasama ko siya, bawat text na “u in the office na?”, bawat “tara lunch tayo?”, unti-unti akong nalunod sa presensya niya.
At alam kong hindi dapat.
Hindi dahil bawal. Pero dahil wala naman akong inaasahan.
Kilala ko si Rax. Ang dami na niyang pinagdaanan. Ang dami niyang sugat. At sa bawat kwento niya, ramdam ko kung gaano siya nasaktan. Hindi ko siya pwedeng sabayan lang para makidamay. Hindi ko siya pwedeng hawakan kung hindi naman ako handang alalayan siya buong buo.
At higit sa lahat, ayokong dagdagan ang gulo sa puso niya.
Pero ngayon, habang nakaupo kami sa rooftop ng building namin—dun sa secret spot na kami lang ang may alam—I know I can’t keep quiet anymore.
“IO?” tanong ni Rax, habang pinagmamasdan ang city lights. “Tahimik mo.”
Huminga ako nang malalim. “Kasi baka masabi ko yung hindi mo kailangang marinig.”
Natawa siya. “Hala. Parang ang bigat naman n’yan. May atraso ba ako sayo?”
Umiling ako. “Wala. Actually, kabaligtaran.”
Nagkatinginan kami. Mahangin. Malamig. Pero may init sa dibdib ko na hindi mapawi.
“Rax,” umpisa ko, halos pabulong. “Gusto kita.”
Hindi siya gumalaw. Parang natigilan.
“Hindi ko sinasabing gusto rin kita,” dagdag ko agad. “At hindi rin ako umaasa. Alam kong complicated. Alam kong ang dami mong iniisip. At alam kong ako… babae ako. At baka ngayon mo lang naramdaman ‘to.”
Tahimik pa rin siya.
Kaya nagsalita ulit ako. “Pero gusto ko lang malaman mo. Kasi totoo. Kasi hindi siya basta lang kindness. Hindi siya dahil mabait ka o dahil broken ka. Gusto kita—dahil ikaw ‘yan. Kasi ikaw si Rax. At kahit hindi mo ako piliin, gusto kong alam mo.”
She blinked. Her lips parted, pero walang lumabas na salita.
Nagpatuloy ako. “Wala akong hinihinging kapalit. Hindi ko ito sinasabi para guluhin ka. Pero kung sakaling nalilito ka, kung sakaling nagtataka ka kung bakit parang safe ka sa’kin—baka kasi totoo. Baka kasi I’ve been trying to protect you… quietly.”
May luha sa mata niya. Hindi ko alam kung para saan.
“Sorry,” dagdag ko. “Kung nadagdagan ko pa ang gulo sa isip mo. Pero hindi ko na kaya itago.”
Tahimik ulit.
Tapos, dahan-dahan siyang nagsalita.
“Bakit mo ‘ko gusto?” tanong niya, pabulong.
Napangiti ako, bahagya. “Kasi totoo ka. Kahit gulo ka. Kahit takot ka. Kahit galit ka minsan sa mundo. You still try. You still show up. And… when you laugh, Rax, the world sounds like it’s okay again.”
Humagulgol siya.
At sa halip na lapitan siya, hinayaan ko siyang umiyak. Kasi hindi ito tungkol sa akin. Ito ay tungkol sa dami ng pinigilan niyang maramdaman. Sa bigat ng tanong na “bakit ako?” at sa dami ng pagkakataong hindi siya pinili noon.
“IO…” bulong niya.
Ngumiti ako, kahit may kirot. “Oo, Rax?”
“Salamat.”
At sa dalawang salitang ‘yon, sapat na ako.
Wala akong kasiguraduhan kung saan patungo ‘to. Pero mas pipiliin kong magsabi ng totoo kahit walang assurance, kaysa manahimik habang nasasayang ang bawat araw na pwedeng maging simula.
Kahit pa ako lang ang naglakad patungo.
At kung hindi niya ako sabayan ngayon, ayos lang.
Hindi lahat ng pagmamahal may kapalit. Pero lahat ng totoo, karapat-dapat marinig.
ns216.73.216.247da2
