12Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡhSftiC1ejS
Mali pa rin ako.
Para sa iba, kahit anong paliwanag ko, kahit anong pag-amin ko, kahit ilang beses kong sabihin na masaya ako—mali pa rin ako.
Sabi nila, “Nilason lang ng modernong mundo ang utak mo.”
“Ginaya mo lang ‘yan sa napanood mo.”
“O, trauma lang ‘yan. Pag gumaling ka, babalik ka rin sa ‘totoo mong sarili.’”
Pero ang hindi nila alam, ngayon lang ako gumaling.
Ngayon lang ako huminga ng malalim at hindi nagsinungaling sa sarili ko.
Ngayon lang ako tumingin sa salamin at sinabing, “Ay, ikaw ‘yan. Totoo ka.”
Sa paningin ng mundo, isang pagkakamali ang maging iba. Kapag lumihis ka sa linya na iginuhit ng lipunan, parang may kasalanan kang kailangang itama. Parang automatic na rebellious ka, lost, pa-cool, o nagpapapansin lang.
Pero ‘di ba mas malaking kasalanan ang itago ang sarili mo habambuhay?
Ang totoo: ang hirap maging totoo.
Mas madali pang magkunwaring okay. Mas madali pang tumawa sa mga birong hindi naman nakakatawa. Mas madali pang sumunod sa expectations ng ibang tao kaysa harapin ang tanong na: “Kung hindi ito ang gusto nila, mahal pa rin ba nila ako?”
Mali ako sa paningin ng iba.
Pero sa wakas… tama na ako para sa sarili ko.
Nasa coffee shop ako ngayon habang isinusulat ‘to. Mag-isa. Sa corner seat kung saan tanaw ko ang mga taong abala sa kani-kanilang buhay. Yung iba may ka-date, yung iba may laptop, yung iba mukhang iniwan.
Ako? Kasama ko sarili ko.
At sa dami ng beses na iniyakan ko ang salitang “mag-isa,” ngayon lang siya naging magaan.
Kasi ngayong tanggap ko na kung sino ako, hindi na ako takot sa katahimikan. Hindi na ako takot makipag-usap sa sarili ko.
Pinakamasakit sa lahat ‘yung minsan, hindi na nga tanggap ng iba, ikaw pa mismo ang bumaba sa sarili mo. Pilit mong pinapaniwalaan ‘yung sinasabi nilang “phase lang,” kahit hindi naman. Pinagpipilitan mong bumalik sa dating ‘ikaw’ kahit hindi na siya bagay sa’yo.
Pero ngayon, kahit sabihin nilang mali ako…
Alam kong hindi na ako makakabalik sa dati. At ayoko na ring bumalik.
Dati, feeling ko parang gamit akong pinasa-pasa. Parang sinukat lang kung gaano ako ka-kaya, tapos iniwan pag hindi na bago. Pero ngayon, hindi na ako gamit. Hindi na ako bagay na pinipilit magkasya sa kahon ng ideal na babae.
Isa akong tao. May isip. May damdamin. May kwento.
At kung ang kwento ko ay hindi pasado sa standards ng iba, edi sorry na lang. Hindi ko kailangang i-edit ang sarili ko para sa pansamantalang “likes” o pagtanggap.
Kahapon, may nag-message sa’kin mula sa high school. Matagal na kaming ‘di nagkakausap. Simple lang ang sinabi niya: “Nagbago ka na.”
At tumawa ako.
Ang sarap pala sa pakiramdam no’n.
Kasi dati, kapag sinabihan ako ng “Nagbago ka na,” kinikilabutan ako. Kinakabahan. Para bang may mali akong nagawa. Pero ngayon? Sagot ko lang: “Oo. Salamat sa napansin mo.”
Hindi ako nagbago dahil may gusto akong patunayan.
Nagbago ako kasi hindi ko na kayang ituloy ‘yung pekeng ako.
Nagbago ako kasi pinili ko nang mahalin ang sarili ko kahit hindi siya sang-ayon sa script na isinulat ng mundo para sa’kin.
Hindi lahat maiintindihan ‘yon. At hindi ko na rin trabaho na ipaliwanag sa lahat.
Ang importante: naiintindihan ko na.
At araw-araw, mas pinipili kong ipaglaban ang katahimikan ko kaysa ang approbation ng iba.
Hindi ako perpekto.
May mga araw pa rin na pinagdududahan ko sarili ko. Na naiiyak ako sa mga tanong na: “Sapat ba ‘ko?” “Tama ba ‘tong pinili ko?” “Bakit parang ako lang ang kailangang magpaliwanag?”
Pero kahit sa gitna ng tanong na ‘yan, may boses na pabulong sa loob ko: “Ikaw pa rin ‘yan. Kahit hindi sigurado, mahal kita.”
At ‘yon ang boses na pinipili kong pakinggan.
Boses ng taong matagal nang itinatago sa likod ng “tamang kilos,” “tamang bihis,” “tamang paningin ng iba.”
Boses ng sarili ko.
Ngayon, hindi ko na kailangang ipagsigawan ang katotohanan ko. Hindi dahil nahihiya ako, kundi dahil sapat na na ako mismo ang nakakaalam nito.
Mali pa rin ako sa paningin ng ilan.
Pero ako na ‘to. Ito ang totoo.
Hindi ko na kailangan ng validation kung sino ang dapat kong mahalin, ano ang dapat kong suotin, paano ko ipapahayag ang sarili ko.
Kasi ako na mismo ang gumagawa ng sarili kong script.
At sa script na ‘to, hindi ako side character. Hindi ako bestfriend lang, hindi ako “yung rebelde.”
Ako ang bida. Ako ang sumulat. At sa wakas, ako rin ang pumili.
ns216.73.216.247da2
