14Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ4xGk9larES
Hindi ako makahinga buong biyahe pauwi.
Sa bus pa lang, ang lakas ng kabog ng dibdib ko. Humawak ako sa strap ng backpack ko na parang rosaryo. Paikot-ikot sa isip ko ‘yung mga posibleng mangyari: baka magalit sila, baka tanungin nila kung sino nagturo sa’kin, baka isipin nilang phase lang ‘to, baka… baka mawalan ako ng tahanan.
Pero alam ko, kailangan na. Hindi ko na kayang itago ‘to. Lalo na ngayong nagsisimula na akong mahalin ang sarili ko.
Kahit may kaba, gusto kong maramdaman nila ‘yon—na mahal ko na ang sarili ko, at sana, mahal pa rin nila ako.
Pagdating sa bahay, inabutan ko si Mama sa kusina. Naggagayat ng sibuyas. Si Papa naman nasa sala, nanonood ng TV. Ordinaryong gabi lang para sa kanila. Pero sa’kin, ito ang gabi na babago sa lahat.
“Ma, Pa… may sasabihin po ako,” bungad ko, medyo paos.
Tumigil si Mama sa ginagawa niya. Si Papa naman, binaba ang remote at tumingin sa’kin.
Nagkatinginan silang dalawa, parang may idea na sila.
Umupo ako sa silya. Pinipilit maging kalmado, pero ramdam kong nanginginig ang tuhod ko.
“Okay lang ‘yan, anak. Sabihin mo lang,” sabi ni Papa, tahimik pero buo ang boses.
“Matagal ko na pong gustong sabihin ‘to, pero natakot ako,” panimula ko, pilit pinipigilan ang luha.
Si Mama, lumapit at umupo sa harap ko. Hinawakan ang kamay ko.
“Anak, kahit ano pa ‘yan… kami pa rin ng Papa mo ang kakampi mo.”
Doon ako tuluyang naluha.
“Ma… Pa… Hindi ko alam paano ko sisimulan. Pero gusto ko lang malaman niyo na… hindi ako sirang tao. Hindi ako naligaw. Hindi ko rin pinili ‘to para magrebelde. Ito lang talaga ako.”
Lumingon ako sa kanila pareho. Parehong tahimik. Nakikinig.
“Simula bata pa lang, lagi niyo akong tinuruan kung paano maging mabait, maging babae. Magsuot ng maayos, maging mahinhin, maging presentable. At sinunod ko ‘yon. Lahat. Pero habang tumatagal… parang hindi ko na maintindihan kung sino ba talaga ako.”
Hinugot ko ang hininga ko bago ko tinuloy.
“Hindi ko alam kung anong label ang babagay sa’kin. Pero ang alam ko—masaya ako sa ngayon. Masaya ako sa kung sino ako ngayon. At masaya ako sa taong nagbibigay ng peace sa’kin ngayon… babae siya, Ma, Pa.”
Tahimik.
Walang galaw. Parang huminto ang oras.
“Hindi ko po agad sinabi kasi natakot akong magbago tingin niyo sa’kin,” tuloy ko. “Pero pagod na ‘ko magtago. Gusto ko maramdaman niyo kung gaano ako ka-okay ngayon. Hindi ako broken. Hindi ako nalinlang. Mas nakikilala ko lang ang sarili ko.”
Tumayo si Mama. Kinabahan ako saglit. Akala ko lalayo siya o magsasalita ng masakit.
Pero lumapit siya at niyakap ako.
Yakap na mahigpit. Yakap na parang gusto niyang sagutin lahat ng takot ko.
“Anak…” mahinang sabi niya. “Ang tagal mo sigurong pinasan ‘to mag-isa, no?”
Tumango lang ako, humahagulhol.
“Pasensya ka na kung naging dahilan kami ng takot. Pero salamat… salamat at sinabi mo pa rin. Kasi ibig sabihin, mahal mo pa rin kami kahit hindi mo alam kung paano kami magre-react.”
Lumapit si Papa, at nilagay ang kamay sa balikat ko.
“Anak, hindi na bago sa’min ‘yan. Marami na kaming nakilalang tulad mo. Mga estudyante ko noon. Mga anak ng kaibigan namin. At alam mo, ang tanging tanong lang palagi namin ni Mama mo ay: Masaya ba sila? Mabuti ba silang tao? Hindi ba sila nananakit ng kapwa?”
Tumingin siya sa akin, at ngumiti.
“Eh ikaw, anak, mabuting tao ka. At kung masaya ka, wala nang ibang mas mahalaga sa amin.”
Mas lalo akong umiyak. Pero this time, hindi na dahil sa takot—kundi dahil sa luwag.
Parang may pumutok na balon sa dibdib ko. Parang sa wakas, makahinga na ako ng buo.
“Babae man o lalaki ang mahal mo, hindi ‘yon ang basehan kung tatanggapin ka namin,” dagdag pa ni Mama. “Ang basehan ay kung sino ka bilang anak namin. At anak, proud kami sa’yo.”
Tumayo ako, niyakap silang dalawa.
Tatlong katawan sa gitna ng maliit naming sala. Isang yakap na puno ng pagsisisi sa mga taon ng pagtatago… at pasasalamat sa walang kundisyong pagtanggap.
Pagkatapos ng yakap, umupo ulit kami. Nagkwento ako ng kaunti tungkol kay IO. Hindi lahat. Hindi pa kaya. Pero sapat para maramdaman nila kung gaano ako kaligtas sa piling niya.
At habang kinukuwento ko, hindi ko mapigilang mapangiti.
“Anak,” sabi ni Papa, “Pwede ba namin siyang makilala balang araw?”
“Siguro po,” sagot ko. “Pag ready na kami pareho.”
Tumango sila.
At sa simpleng sagot na ‘yon, naramdaman kong hindi ko kailangang madaliin ang lahat. Na may panahon ako. May espasyo. May pamilya pa rin akong uuwian.
Ang bigat na binuhat ko ng matagal—ngayon, parang hangin na lang.
Tama nga si Trina: minsan, ang hinihintay lang ng mga mahal natin ay ang pagkakataong mapatunayang kaya nilang umunawa.
At ako, maswerte. Dahil kahit ilang taon akong hindi nagsabi, minahal pa rin nila ako sa sandaling nagsalita ako.
Hindi ko alam ang mangyayari bukas. Hindi ko alam kung saan patungo ‘to.
Pero ngayong gabi, alam ko na: mahal pa rin nila ako.
At sapat ‘yon para makatulog akong buo.
