Chapter 6: La Luna vs. Alex Cordova7Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡItLjexHc6Z
—Paghabol sa Landas, Paghabol sa Damdamin—
“Next round, final leg: Majayjay to Infanta!” sigaw ng marshal habang ang mga rider ay isa-isang sumusuot sa helmet at tumataas ang ingay ng makina.7Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡO786Y7EXVe
“Solo ride. No tandem. Walang hintayan.”
Ngunit para kay Alex Cordova, ang karerang ito ay higit pa sa premyo.
Ito ang pagkakataon.7Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ697jhON1yO
Ang pagkakataon para habulin hindi lang ang tropeyo—kundi ang isang taong hindi niya kailanman hinayaang mawala sa puso niya.
Sa kabilang dulo ng linya, sa ilalim ng anino ng mga punò, si Mikaella ay malamig ang ekspresyon.
Suot niya ang full gear. Nasa tabi ang motor niyang si "La Luna", nangingintab sa araw, handang sumagasa sa kung anong paikot-ikot na damdamin na namagitan sa kanila. Pero sa ilalim ng helmet na iyon, may pintig sa dibdib na hindi kayang patahimikin ng ingay ng makina.
Muling magkakarera.7Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡV6RLFNwMh2
Pero hindi na siya ang Mika na natutunaw sa titig ni Alex. Hindi na siya ang babaeng nakatingin sa kanya na para bang siya lang ang mundo.
Flashback7Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡxAc8RSXdJ4
Noong unang beses na isinakay siya ni Alex sa motor, nanginig siya sa takot.
“Relax lang,” bulong ni Alex noon, habang iniabot ang isang extra helmet. “Tiwala ka sa akin, ‘di ba?”
Napangiti siya, patagong napapikit.7Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡcqE3Nz95aD
“Sa ‘yo lang.”
At habang tinatahak nila ang kalsadang paliko-liko ng Tanay, naramdaman niya kung gaano siya kahawak, gaano siya kasigurado sa likod ng isang taong kahit kailan hindi siya ibinaba—hanggang sa siya na ang mismong bumitaw.
Present
Ngayon, ibang Mikaella na.
Hindi na siya umaasa sa alalay ng likod. Siya na ang nauuna. Siya na ang sinusundan.
“La Luna,” bulong ng isang rider. “Kasama sa final leg si Alex Cordova. Patay…”
Hindi siya sumagot. Tinapik lang niya ang tank ng motor, sabay suot ng helmet. Mabilis, tiyak.
At nang tumunog ang countdown…
3.7Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ8HWyin1tls
Si Alex ay palinga-linga, pero ang mga mata ay unti-unting tumigil sa direksyon niya.
2.7Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡhXNWWINhhR
Kahit gaano siya kagaling, hindi siya handa.
1.7Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡelihPHiCLr
Walang salita. Walang tinginan.7Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡCY4WsChDxq
Pero sa puso niya: “Habang buhay akong hahabol sa’yo, Mika.”
Go.
Ang kalsada ay masikip, maalikabok, at delikado.
Si Mikaella ay tila anino na ng buwan—silent, fluid, matalim ang liko. Tila hinugot mula sa sariling anino ang galaw.
Pero naroon si Alex. Palapit nang palapit.
Sa likod ng helmet niya, tumutulo ang pawis. Hindi dahil sa bilis. Dahil sa takot. Takot na mawala ulit. Takot na hindi siya makahabol.
“Huwag mo na akong habulin, Alex…” sigaw ng isip ni Mika.7Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡGp2BjiR3Su
Pero ang katawan niya—bumagal.
At kahit sa isang iglap lang, naramdaman niyang naroon si Alex.7Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡkTPUlGKgxI
Tumapat sa gilid niya. Hindi nag-overtake. Hindi rin nagpapahuli.
Nagkasabay.
Sa kurbada ng Sta. Maria, may liko. Mapanganib. Basang daan.7Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ6sTyWckAHm
Bigla—nag-slide si Mika.
“Sh*t!” singhal ni Alex, bumitaw sa throttle at tinapakan ang preno.
Ngunit bago pa ito tumumba, mabilis siyang lumundag sa motor at sinalo si Mika. Tumilapon ang motor nila sa damuhan—pero sila, magkadikit, magkayakap sa gitna ng basang lupa at rumaragasang ulan.
Humihingal.
Magkadikit ang mukha.
Nagkatinginan.
Wala nang helmet.
At sa unang pagkakataon sa limang taon, muling nagkatapat ang mga mata nila—walang takas, walang pader.
“Bakit mo ako iniwan?” tanong ni Alex, tinig ay basag at mahina.
Hindi agad sumagot si Mikaella. Nanginginig ang labi, puno ng putik ang pisngi.7Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡfGfhQrxw00
Pero sa wakas, sinabi niya:
“Para hindi ka mamatay.”
ns216.73.217.11da2
