Eskiden bir söz, bir niyetti.

Ve niyet, neredeyse bir yemin kadar güçlüydü.

“Gelirim” dendi mi, gelinirdi.

“Yanındayım” dendi mi, omuz olurdu insan.

Ama zamanla kelimeler çoğaldı,

anlamlar azaldı.

Ses yükseldi, ama duygu silindi.

Ve biz, duyduğumuz her şeyi dinliyor zannetmeye başladık.

Artık insanlar konuşuyor,

ama çoğu sadece gürültü çıkarıyor.

Bir yargı, bir etiket, bir suçlama ne kadar kolay…

Oysa hakkında konuştukları insanın

yaşadığı yolu, geçirdiği geceyi, içindeki yangını bilmiyorlar.

Bilmiyorlar ki,

bazen bir insan konuşmadığı için yıkılmaz,

ama anlaşılmadığı için eksilir.

Ve en acı olan şu ki:

İnsanlar en çok, hiç yürümemiş oldukları yollara hükmediyorlar.

Sözün değeri, ağızdan çıktığı an değil,

o sözü taşımaya ne kadar gönüllü olduğunla ölçülür.

Ve ben artık susanları,

anlattığından çok daha fazlasını taşıyanları dinliyorum.

Çünkü bazı sessizlikler, bir ömre bedel oluyor.