Eskiden bir söz, bir niyetti.

Ve niyet, neredeyse bir yemin kadar güçlüydü.

“Gelirim” dendi mi, gelinirdi.

“Yanındayım” dendi mi, omuz olurdu insan.

Ama zamanla kelimeler çoğaldı,

anlamlar azaldı.

Ses yükseldi, ama duygu silindi.

Ve biz, duyduğumuz her şeyi dinliyor zannetmeye başladık.

Artık insanlar konuşuyor,

ama çoğu sadece gürültü çıkarıyor.

Bir yargı, bir etiket, bir suçlama ne kadar kolay…

Oysa hakkında konuştukları insanın

yaşadığı yolu, geçirdiği geceyi, içindeki yangını bilmiyorlar.

Bilmiyorlar ki,

bazen bir insan konuşmadığı için yıkılmaz,

ama anlaşılmadığı için eksilir.

Ve en acı olan şu ki:

İnsanlar en çok, hiç yürümemiş oldukları yollara hükmediyorlar.

Sözün değeri, ağızdan çıktığı an değil,

o sözü taşımaya ne kadar gönüllü olduğunla ölçülür.

Ve ben artık susanları,

anlattığından çok daha fazlasını taşıyanları dinliyorum.

Çünkü bazı sessizlikler, bir ömre bedel oluyor.

Dışarıdan bakıldığında sakinim belki.

Öyle görünüyorum en azından.

Konuşurken ölçülüyüm, susarken dikkatliyim.

Ama içimde?

İçimde başka bir hayat yaşanıyor sessizce…

Bazen o kadar çok düşünürüm ki,

bir kelimeyi duyduğumda ardındaki anlam zincirini fark ederim,

ama kimseye söylemem.

Çünkü anlatmak her zaman kolay değildir.

Anlayan azdır.

Zorlamak istemem.

Bazen küçük bir söz beni gün boyu düşündürür.

Bir davranış, bana gösterilen ya da gösterilmeyen bir şey,

kalbimin en kuytusuna dokunur.

Ama dışarıdan bakınca,

sadece biraz dalgınımdır.

İşte bu yüzden buradayım.

Burada yazarken kendim oluyorum.

Belki daha sakin,

belki daha sabırlı,

belki olmak istediğim “ben” kadar berrak.

Ama bu çelişki bir sahtecilik değil.

Bu, dönüşmekte olan bir benliğin dürüst günlüğü.

Çünkü insan iki taraftan oluşur:

Yaşadığı ve özlediği.

Olduğu ve olmaya çalıştığı.

Biri gözle görülür,

diğeri yavaş yavaş, satırların arasından kendini göstermeye başlar.

Ve bazen…

en çok kendimizi, bir yazının sonunda tanırız.

“Gerçekte olduğum kadar,

olmak istediğim hâle de saygı duyuyorum artık.

Çünkü ikisi birlikte ben ediyor.”

🎶Ludovico Einaudi – “Walk”

Welcome to She Spoke Softly, but the World Listened. This space is a reflection of my journey through life, where strength isn’t always loud, and power isn’t always visible. Here, I share my thoughts, experiences, and reflections on embracing the quiet moments of life — those that often speak the loudest. Through introspection, personal growth, and gentle empowerment, I’ve learned that sometimes, the softest voice is the one that echoes the farthest.

In this blog, you’ll find musings on everything from navigating relationships and self-discovery to dealing with life’s challenges in a way that honors both the highs and the lows. It’s a space where authenticity and vulnerability are welcomed, where we can explore what it means to embrace life quietly yet powerfully.

Join me as I explore the art of quiet strength, mindful living, and the beauty of finding peace within. It’s time to speak softly, but with purpose.

Growing up, people have told me I'm too mature, kind, and quiet. I am not sure if that is true but I definitely somewhat seem to think differently of the things around me, unlike most people my age do.

I always ask why. ‘Why is it the way it is?’ ‘Why do I feel the way I do?’

And so, this blog is all about what's going inside my head, and/or possibly some of my philosophies (or so I call them). But I’m getting a hunch that this is going to be another piece of advice I give because I have a record of changing everything into advice.

Here's the key to see through my mind–Oh, and be sure to let me know if it's the same in your head!

my new blog were I post news on what o write

I need y'all's help cos I'm new here.

It's a collection of songs and lyrics that feed my soul I apologize if some of them suck or are off the wall.

Does anyone have any ideas how to become a better writer and any ideas on how to improve my blogs and stuff

A blog where I write about my surroundings and other random things 😊

Welcome to my blog!If you don't know who or what I am, I don't blame you. Y'all can call me jegg.

This blog isn't meant to be formal or well organized AT ALL.

You'll essentially find me talking about my progress on writing stories, occasionally reviewing media I like, and also complaining about the dumbest shit, but with my own "oOO SO QUIRKY" flair. This is technically a journal in a sense but now I'll have 2 or 3 random people barge in to gawk at me.

Stick around if a bunch of inane ramblings from an angsty adolescent with too much free time interests you.

Greetings !Welcome to xiphyr's life where you can see monthly favorites, memorable life events and anything under the sun. Let's live our lives to the fullest.

A guide to the characters and places in the Colourland series.