Uzun zaman oldu, kendime ne söylemeye çalıştığımı unuttum.

Belki de hiç konuşmadım.

Hep güçlü göründüm, çünkü sessizliğin bir tür güç olduğunu sandım.

Oysa içimde her sessizlik,

bir “beni anla” çığlığıymış.

Sonra fark ettim;

insanların seni anlaması için

önce senin kendine yaklaşman gerekiyormuş.

Ama ben hep uzaktan izledim kendimi.

İçime bakmak yerine dışarıdan baktım.

Sanki yabancı birini izler gibi.

Şimdi burada,

kıyıda,

suskun ama farkında bir halde duruyorum.

Belki hâlâ eksik bir şeyler var.

Ama en azından biliyorum artık:

Beni duymasa da biri,

ben kendime yaklaşabilirim.

— Kıyıda Biri

Agnes Obel – “Riverside”