15Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ4VN0zTjc5s
Hindi na tahimik ang bahay nina Bentong kinabukasan. Sa halip, abala si Martha sa pagsagot ng tawag, habang si Caloy ay hindi mapakali sa harap ng laptop. Bawat ilang minuto, may tumatawag, may nag-eemail, may nagpa-follow up.
Ang clip ng guesting ni Bentong kagabi ay viral na.
Umabot na ito sa milyon-milyong views. May mga nagkomento mula sa mga probinsya, sa ibang bansa, mga taong nagsabing lumaki sila sa mga palabas niya. May ilan pang nagsabing naiyak sila sa animation ni Caloy. At higit sa lahat, may mga batang ngayon lang siya nakilala — pero nabighani agad.
“Ang kulit ni Lolo! Sana ganyan din lolo ko!”
“Siya pala ang nasa lumang TV show na tawa nang tawa si Papa noon!”
Nagulat na lang si Bentong nang may dumating na liham galing sa Cultural Center of the Philippines.
“Bilang pagkilala sa mga haligi ng katutubong aliw at popular na sining, nais naming imbitahan si Ginoong Bentong para magbigay ng munting pagtatanghal sa darating na Gabi ng Sining.”
Napakagat-labi siya. Hindi ito sitcom, hindi ito variety show—isang gabi ng sining. At imbitado siya, hindi para lang magpatawa—kundi para magbahagi ng kanyang kwento.
“Ano, Pa?” tanong ni Caloy, lumalapit. “Tatanggi ka ba?”
Tumango si Bentong. “Oo…”
Napakunot-noo si Martha.
“…pero hindi para umiwas. Oo, tanggapin ko. Oo, babalik ako. Pero hindi bilang dating Bentong na puno ng adlib at kalokohan.”
Hinawakan niya ang kamay ni Caloy.
“Gusto kong bumalik bilang tatay. Bilang guro. Bilang isang taong nakakatawa noon pero may lalim ngayon.”
Dumating ang gabi ng pagtatanghal.
Simple ang entablado — isang spotlight, isang mikropono, at isang upuan.
Tahimik ang mga manonood. Hindi ito tulad ng noontime show kung saan palakpakan agad sa simula. Dito, hinihintay nila kung anong kwento ang ibubukas.
Dahan-dahang pumasok si Bentong, kasabay ng mahinang pagtugtog ng gitara. Walang make-up. Walang karakter. Siya lang.
Umupo siya. Tiningnan ang madla.
“Atin-atin lang, ha?” sabay kindat. “May edad na ko… pero ‘di pa rin ako marunong tumigil.”
Tawanan.
“Pero seryoso… Sa dinami-dami ng palabas na nasalihan ko, sa dami ng jokes na binato ko, isang tanong pa rin ang bumabalik: Para saan ang tawa kung wala kang tinatawanan sa buhay mo mismo?”
Tahimik muli ang mga tao. Nakikinig.
“May mga araw, gusto kong tumigil. Lalo na ‘pag nararamdaman mo na lang na mas pinagtatawanan ka… hindi dahil nakakatawa ka, kundi dahil nakakaawa ka.”
Huminga siya nang malalim.
“Pero dumating yung isang batang lalaki… anak ko. Tahimik lang. Nagpipinta. Gumuguhit. Pero siya pala ang tunay kong punchline—hindi dahil nagpapatawa siya, kundi dahil siya ang punto ng lahat ng ito.”
Nagsimulang tumulo ang luha ng ilang nanonood. Iba na ang halakhak ngayon—halo ng galak at kirot.
“Ang tunay na punchline… ay hindi ‘yung huling biro. Ito ‘yung dahilan kung bakit ka nagsimula. Kung bakit ka bumangon. Kung bakit ka bumalik.”
Pagkatapos ng segment, hindi hiyawan ang sumunod. Kundi isang malakas, sabay-sabay, at taimtim na palakpakan. Hindi para sa komedyante. Para sa tao.
Nilapitan siya ng isang batang komedyante.
“Kuya Bentong, salamat po. Nainspire ako. Sana po pag tanda ko, makatawa pa rin ako gaya niyo.”
Ngumiti siya. “Hindi lang dapat marunong tumawa. Dapat marunong ding tumanggap ng katahimikan.”
Pagbalik nila sa bahay, binuksan ni Caloy ang TV. Sa balita, tampok si Bentong bilang “haligi ng masang aliw” at “ama ng komiks ng puso.”
Niyakap siya ni Martha.
“Bentong, ang layo na ng narating mo.”
Ngumiti siya. “Pero ang tunay na paglalakbay… ay pauwi.”
Kinaumagahan, isang liham ang dumating. Mula sa isang maliit na teatro sa probinsya.
“Nakita po namin ang inyong pagtatanghal. Handa po ba kayong bumisita at magkwento sa aming mga estudyante?”
Tiningnan niya si Caloy, sabay ngiti.
“Tara, anak. Simulan na natin ang legacy tour natin.”
ns216.73.216.247da2
