21Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡgxTcWEfeua
“Bakit hindi mo sinabi sa akin na hindi pumasok si Caloy ngayong linggo?” mariing tanong ni Martha habang iniaayos ang mga nalabhang damit sa maliit na sampayan.
“Ano? Akala ko pumasok siya. Sabi niya sa’kin kanina, nagkaklase raw sila.”21Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡfebdsxaP2w
“Bentong naman eh! Anak mo ‘yon! Wala ka bang nararamdaman na may mali na sa kanya?”
Tumigil si Bentong sa pagpupunas ng kariton. Pawisan siya, pagod, at gutom. Pero mas mabigat sa kanya ang tono ng asawa niya—hindi lang galit, kundi pagod na pagod na rin.
“Martha, hindi ko alam, okay? Ang iniisip ko araw-araw eh kung paano tayo makakakain, kung paano babayaran ‘tong upa natin—”
“Lagi na lang ganyan! Puro ka lang ‘paano’ pero wala ka namang sagot!”
Tumahimik ang paligid. Sa likod, naroon si Marissa sa may kusina, dahan-dahang iniipit ang kanyang mga tenga. Si Caloy naman, nasa sulok ng kwarto, nakayuko, hawak ang cellphone.
“Hindi mo lang ako asawa, Bentong. Ama ka rin. Kuya ka rin. Pero bakit parang kami lang ang kumakapit, habang ikaw... ikaw parang palaging wala.”
Noong una, ang hirap ay parang ulan lang—makulit, paulit-ulit, pero tiyak na lilipas. Pero habang tumatagal, ang ulan ay naging baha. Lumubog ang tiwala, ang sigla, at pati ang pag-ibig.
“Hindi mo na ako niyayakap, hindi mo ako kinakausap... Pati ‘yung dati mong saya, parang baon na baon na rin,” bulong ni Martha minsan habang nagkakape sa madaling araw.
Ang dating Bentong na makulit at mapagbiro, parang iniwan sa entablado kung saan siya huling tinawanan.
Si Caloy, labing-anim na taong gulang, tahimik at matalino. Pero nitong huli, iba na ang tingin niya sa ama.
“Puro ka lang kwento ng nakaraan, Tay. ‘Yung panahong sikat ka. E ano ngayon? Wala naman akong silbi sa kwento mo,” sabi niya minsang gabing umuwi si Bentong galing sa pagtitinda.
“Anak…”
“Wag niyo na kong tawagin ng ‘anak’ kung ang turing niyo lang sa’kin eh kabiguan din.”
Tumalikod si Caloy. Sa gabing ‘yon, hindi siya naghapunan. Sa kinabukasan, hindi rin siya pumasok. At sa sumunod, wala ring iniwanang paalam.
Si Marissa, kahit hindi gaanong nagsasalita tungkol sa emosyon, marunong makaramdam. Habang pinupunasan niya ang mga basang kutsara, lumapit siya kay Martha.
“Ate, bakit po palaging mainit ang usapan niyo ni Kuya?”
“Pasensiya ka na, Marissa. Hindi lang mainit... basag na rin yata.”
“Kapag may basag po... pwedeng ayusin, ‘di ba? Kahit pandikit lang muna.”
Napaluha si Martha. Simple lang ang sinabi ni Marissa, pero doon siya tinamaan—na minsan, ang ayusin ay hindi laging nangangailangan ng engrandeng hakbang. Minsan, kailangan lang ng pansamantalang panghawak... ng pandikit... ng tiwala.
Kinagabihan, habang tulog si Martha at si Caloy, lumapit si Bentong sa kariton sa labas. Sa ilalim ng ilaw ng poste, hawak niya ang lumang mic na iniwan niya mula sa huling gig.
“Minsan, iniisip ko... ako pa ba ‘to? Bentong pa ba ‘ko? O isa na lang akong alaala?”
Tahimik ang gabi. Hangin lang at langit ang saksi.
Hanggang sa may boses na sumagot mula sa likod.
“Oo, ikaw pa rin si Kuya. Kahit pa hindi na sila tumawa. Ako tumatawa pa rin.”
Si Marissa. Nakaapak ng tsinelas, may hawak na juice box.
“Kuya, hindi ka basag. Napagod ka lang. Pero buo ka pa rin.”
Kinabukasan, sinubukan ni Bentong na harapin si Caloy.
“Anak, sorry kung... hindi ko na naibigay ‘yung dating saya. Pero gusto kong malaman mo... proud ako sa’yo. At kahit anong mangyari, ‘di kita iiwan.”
Tahimik lang si Caloy. Hindi tumingin. Pero sa huling saglit bago siya pumasok ng kwarto, binigkas niya ng mahina: “Ayusin mo, Tay. Kasi ‘pag hindi mo inayos, mawawala na rin ako.”
Sa mga araw na lumilipas, hindi pa rin maayos ang lahat. Pero nagsimulang matanggal ang kalawang sa relasyon. Isa-isang nililinis. Isa-isang pinupunasan. May mga sugat pa, may mga bitak, pero hindi na sila binabalewala.
At sa simpleng hapunan, habang sabay silang kumakain ng instant noodles, biglang nagbiro si Bentong.
“Alam niyo ba kung anong tawag sa pamilyang kahit luma na ay matibay pa rin?”
“Ano po?” sabay tanong nila.
“E di... Familya-r!”
Tahimik. Walang tawa.
Tumingin si Caloy, sabay buntong-hininga. “Corny, Tay. Pero sige na nga... okay ka na kahit kaunti.”
ns216.73.216.247da2
